Kabağın Sahibi

Kabağın Sahibi Vardır Elbet!

Vaktiyle bir derviş, nefisle mücadele makamının sonuna gelir.
Meşrebin usulünce bundan sonra her türlü süsten, gösterişten
arınacak, varlıktan vazgeçecektir.
Fakat iş yamalı bir hırka giymekten ibaret degildir. Her türlü
görünür süslerden arınması gereklidir... Saç, sakal, bıyık, kas,ne varsa hepsinden.
Derviş, usule uygun hareket eder, soluğu berberde alır.
- Vur usturayı berber efendi, der.

Berber dervişin saçlarını kazımaya baslar. Derviş aynada kendini
takip etmektedir. Başının sağ kısmı tamamen kazınmıştır. Berber tam diğer
tarafa usturayı vuracakken, yağız mı yagız, bıçkın mı bıçkın bir kabadayı
girer içeri.
Dogruca dervişin yanına gider, başının kazınmış kısmına okkalı bir
tokat atarak:
- Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım, diye kükrer.
Dervişlik bu... Sövene dilsiz, vurana elsiz gerek. Kaideyi bozmaz
derviş.
Ses çıkarmaz, usulca kalkar yerinden. Berber mahçup, fakat
korkmuştur.
Ses çıkaramaz.

Kabadayı koltuğa oturur, berber tırasa başlar.
Fakat küstah kabadayı tıraş esnasında da sürekli asağılar dervisi,
alay eder:
'Kabak asağı, kabak yukarı.'
Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkândan çıkar. Henüz birkaç metre
gitmiştir ki, gemden bosanmış bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelir.
Kabadayı şaşkınlıkla yol ortasında kalakalır. Derken, iki atın
ortasına denge için yerleştirilmiş uzun sivri demir karnına dalıverir.
Kabadayı oracığa yığılır, kalır.
Ölmüştür. Görenler çığlığı basar.

Berber ise şaşkın, bir manzaraya, bir dervişe bakar, gayri ihtiyarî sorar:
- Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?
Derviş mahzun, düşünceli cevap verir:
- Vallahi gücenmedim ona. Hakkımı da helal etmiştim. Gel gör ki kabağın bir sahibi var.O gücenmiş olmalı!

Hikâye böyle...

Ama hayat da böyle...

Ensemize, kafamıza vurup vurup dalga geçen sahte kabadayıların,
kabağın da bir sahibi olduğunu, bu sahibin de en affetmeyeceği şeyin kibir ve kul hakkı yemek olduğunu unutmaya başlayanlar, koltuklarına, makamlarına, rantlarına yapışanlar anlayacaklardır ...